Η βλακεία δεν είναι αναπηρία

Ένα συχνό "φαινόμενο" που, μεταξύ των άλλων, αναδεικνύει την έλλειψη στοιχειώδους σεβασμού και ενσυναίσθησης πολλών συνανθρώπων μας, είναι το παρκάρισμα των οχημάτων τους σε πεζοδρόμια, σε ποδηλατόδρομους, σε θέσεις στάθμευσης για εγκύους, ακόμη και σε σημεία στάθμευσης ή διαβάσεις για άτομα με αναπηρία!

Συχνά, τέτοιοι άνθρωποι, ασχέτως αν έχουν παρκάρει για Σ/Κ ή αν πρόκειται για τους τυπικούς "πεντελεπτάκηδες", χαρακτηρίζονται απλώς ως ηλίθιοι, είτε για χάριν ευκολίας, είτε γιατί αδυνατούμε να εξηγήσουμε επιστημονικά τι μπορεί να συμβαίνει μέσα στο κεφάλι τους (σ.σ. πάντως οπωσδήποτε όχι και πολλά).

Η εξήγηση, όσο και να μη μας αρέσει, είναι ιδιαίτερα απλή: Απλώς δεν τους νοιάζει! 

Μία έξυπνη ιδέα για την πάταξη του "φαινομένου" μας έρχεται από τη Ν. Αφρική και συγκεκριμένα από το Γιοχάνεσμπουργκ, όπου στο σημείο στάθμευσης για ΑμεΑ που υπάρχει έξω από ένα βενζινάδικο, έχει τοποθετηθεί η επεξηγηματική σήμανση "Η βλακεία δεν είναι αναπηρία".

Με αυτόν τον απλό, αλλά ευρηματικό τρόπο ο ιδιοκτήτης του βενζινάδικου σκέφτηκε πως ίσως αποτρέψει κάποιους από το να σταθμεύσουν σε σημείο που δεν απευθύνεται σε αυτούς, προσφέροντας έμπνευση για ανάλογα εγχειρήματα.

Η φωτογραφία δεν είναι καινούρια, καθώς κυκλοφορεί στο διαδίκτυο ήδη από το μακρινό 2010 όταν ο Dohn Edwards την ανάρτησε στο προσωπικό του ιστολόγιο . Ωστόσο, δυστυχώς παραμένει ιδιαίτερα επίκαιρη, αποδεικνύοντας ταυτόχρονα την οικουμενικότητα της βλακείας.

Παρατηρήσεις

Σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat, ένας στους τέσσερις πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης άνω των 16 ετών έχει αναφέρει κάποια μορφή μακροχρόνιας αναπηρίας, δηλαδή μερική ή σοβαρή δυσκολία στην τέλεση καθημερινών δραστηριοτήτων όπως οι σπουδές, η εργασία και η ψυχαγωγία τους για διάστημα ίσο ή μεγαλύτερο των έξι μηνών.

Στην Ελλάδα το ποσοστό αυτό ανέρχεται σε 24%, μία ποσοστιαία μονάδα κάτω από το μέσο όρο της Ε.Ε.. Και για την αποφυγή παρερμηνειών, άλλο πράγμα είναι τα άτομα με αναπηρία και άλλο τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Η τελευταία ομάδα υπολογίζεται περίπου στο 10% του πληθυσμού.

Αυτό σημαίνει πως τη στιγμή που γράφεται το παρόν άρθρο, για κάθε τρεις συνανθρώπους μας αντιστοιχεί ένα άτομο με κάποια αναπηρία και για κάθε εννέα συνανθρώπους μας, ένα άτομο με ειδικές ανάγκες αντίστοιχα. Ένας από τους λόγους για τους οποίους αυτή εικόνα δεν αντικατοπτρίζεται στο δρόμο είναι η δυσκολία αυτών των ατόμων να κυκλοφορήσουν, παραμένοντας συχνά εγκλωβισμένα στα σπίτια τους.

Ας μην τους το κάνουμε λοιπόν πιο δύσκολο απ' ό,τι είναι!