Η διατροφή αποτελεί αδιαμφισβήτητα έναν ζωτικής σημασίας παράγοντα για την υγεία και την ευεξία του ανθρώπου. Για να μπορέσει λοιπόν ο οργανισμός μας να αναπτυχθεί και να λειτουργήσει σωστά, πρέπει να τρέφεται και από τις δύο μεγάλες κατηγορίες ουσιών, τα λεγόμενα μακροθρεπτικά και μικροθρεπτικά συστατικά.

Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει αρκετός ντόρος γύρω από το θέμα της τροφικής δυσανεξίας. Αυτό από τη μία είναι καλό για τα άτομα με διαγνωσμένη δυσανεξία, τα οποία έχουν πλέον ευκολότερη πρόσβαση σε προϊόντα ειδικής διατροφής χάρη στην ευαισθητοποίηση επί του θέματος, αλλά και τη βιομηχανία τροφίμων, η οποία έχει δει μία νέα Αγορά να ανθίζει. Στη σημερινή μας ανάρτηση όμως θα αναφερθούμε σε μία άλλη προέκταση του θέματος, αυτό της εξαπάτησης. 

Πολλοί από εμάς, υπό το φόβο αλλεργικής αντίδρασης ή ακόμη και δηλητηρίασης, συνηθίζουμε να αποφεύγουμε προληπτικά τον συνδυασμό ψαριού και αβγού ή προϊόντων γάλακτος στα γεύματά μας. Τι ισχύει όμως πραγματικά;

Πόσα κιλά πρέπει να είμαι; Ποιο είναι το ιδανικό μου βάρος ανάλογα με το ύψος μου; Πόσες θερμίδες πρέπει να καταναλώνω μέσα στην ημέρα; Αυτές είναι μερικές από τις πιο συχνές ερωτήσεις, για τις οποίες πολλοί αναζητούν απάντηση πριν πάρουν την απόφαση να ζητήσουν τη βοήθεια διαιτολόγου.

Εδώ και δεκαετίες κυκλοφορεί ένας μύθος που έχει στιγματίσει σε κάποιο βαθμό την ασιατική κουζίνα και ειδικότερα την κινέζικη. Ο μύθος αυτός δεν είναι άλλος από το λεγόμενο σύνδρομο του κινέζικου εστιατορίου, ένας αδόκιμος όρος, ο οποίος - εκτός από το γεγονός ότι αγγίζει τα όρια του ρατσισμού - αποτελεί, όπως θα δούμε και παρακάτω, αποκύημα της φαντασίας ενός Αμερικανού ορθοπεδικού χειρούργου ονόματι Howard Steel.

Η νηστεία αποτελεί μία συνήθεια, η οποία έχει ομολογουμένως ταυτιστεί με τη θρησκευτική παράδοση, καθώς από αρχαιοτάτων χρόνων αποτελεί έναν τρόπο σωματικής και πνευματικής κάθαρσης πριν από κάποιο σημαντικό θρησκευτικό γεγονός.