Μέσα σε μία καθημερινότητα όπου πρέπει να είσαι πάντα παρούσα, πάντα έτοιμη και πάντα σωστή είναι πολύ πιθανό να αρχίσεις σιγά-σιγά να στριμώχνεις πράγματα, έννοιες και συναισθήματα, ώστε να μπορέσουν να χωρέσουν μέσα σε κάτι που θεωρείται αποδεκτό. Το εγώ σου, τα θέλω σου, τα όνειρά σου... όλα εκεί.
Δεν το καταλαβαίνεις αμέσως. Στην αρχή απλώς αρχίζεις να προσέχεις. Τα λόγια σου, τον τόνο της φωνής σου, τις σκέψεις που όλο και περισσότερο κρατάς για τον εαυτό σου... με αντάλλαγμα την αποδοχή.
Κάποιες στιγμές όμως συνειδητοποιείς πως έχεις στριμωχτεί κι εσύ η ίδια, τόσο πολύ που συχνά νιώθεις πως δε μπορείς να αναπνεύσεις. Σήμερα όμως δε θα μιλήσω για αυτές τις στιγμές, αλλά για εκείνες που συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Για τις στιγμές που νιώθεις ότι είναι εντάξει να είσαι ο εαυτός σου, που ξέρεις ότι μπορείς να μιλήσεις όπως σου βγαίνει να μιλήσεις χωρίς να φοβάσαι μην παρεξηγηθείς, που νιώθεις ότι δε χρειάζεται να δείχνεις καλά όταν δεν είσαι.
Αυτές οι στιγμές σπάνια έρχονται μόνες τους. Συνήθως μας τις φέρνουν κάποιοι. Κάποιοι που, σε ανύποπτες στιγμές, είναι εκεί και λειτουργούν διαφορετικά από αυτό που έχουμε συνηθίσει. Η ύπαρξή τους δε συνοδεύεται από φανφάρες και πυροτεχνήματα. Απλώς στέκονται δίπλα σου και σου δίνουν αυτό που μπορούν και αυτό που έχεις πραγματικά ανάγκη. Κι αυτό λέγεται φροντίδα.
Όμως δεν περιμένουν να σταθείς στα πόδια σου για να σε σεβαστούν. Χαίρονται με τη χαρά σου και μισούν να σε βλέπουν δυστυχισμένη. Σε αυτούς τους ανθρώπους δε χρειάζεται να εξηγείς, να αποδεικνύεις, να καταφέρνεις. Κι αυτό, όχι γιατί τους είσαι αρκετή, αλλά γιατί στα μάτια τους είσαι τέλεια ακριβώς όπως είσαι.
Με λίγα λόγια, είναι οι άνθρωποι που σε κοιτούν χωρίς να αποζητούν να αλλάξουν κάτι πάνω σου. Που δε σε ωθούν στο να γίνεις κάποια καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου, αλλά – με τον τρόπο τους – σου επιτρέπουν να είσαι απλά εσύ.
Η παρουσία τους δε μοιάζει με βοήθεια, αλλά περισσότερο με χώρο, μέσα στον οποίο μπορείς να σταθείς ή να λυγίσεις, να μιλήσεις ή να σωπάσεις, να ανασάνεις ή να ανθίσεις.
Αν κάποιος σε είδε ποτέ αληθινά σε μια στιγμή που δεν είχες πολλά να δείξεις ή να δώσεις, το κρατάς. Όχι τόσο για τη βοήθεια που σου παρασχέθηκε, αλλά για το συναίσθημα που σου προκάλεσε το γεγονός πως, έστω και για λίγο, δεν έπρεπε να προσπαθήσεις για να κερδίσεις την αποδοχή του.
Κι αυτό είναι κάτι που, τη στιγμή που θα νιώσεις δυνατή, θα σε κάνει να θέλεις να προσπαθήσεις διπλά για οτιδήποτε θεωρείς σωστό, σαν ένα χρέος στον ίδιο σου τον εαυτό ή σαν ένα δώρο σε εκείνους που χαίρονται να σε βλέπουν να τα καταφέρνεις.
Στο Εναλλακτικό νιώθουμε πως μια τέτοια προσέγγιση δεν είναι απλώς μία στρατηγική που φέρνει αποτελέσματα, αλλά μία βαθύτερη ανάγκη να έχουμε έναν χώρο που ο καθένας μπορεί να είναι ο εαυτός του, ώστε να μπορεί να δημιουργεί και να εξελίσσεται, με αμοιβαίο σεβασμό και έναν εγωισμό που να τους περικλείει όλους. Κοιτώντας πίσω μας, νιώθουμε πως γινόμαστε καλύτεροι χωρίς να απαιτείται από εμάς να ξεπερνάμε διαρκώς τους εαυτούς μας. Απλώς υπάρχουμε και εργαζόμαστε πλάι-πλάι, ο καθένας για τον εαυτό του και την ίδια στιγμή ο ένας για τον άλλον.
Σχόλια (0)